Η ηπατίτιδα Α (ή λοιμώδης ηπατίτιδα), είναι εύκολα μεταδιδόμενη με την κοπρο-στοματική οδό. Ο ιός της ηπατίτιδας Α (HAV) προκαλεί μικρής διάρκειας, οξεία ηπατίτιδα, η οποία δεν χρονίζει. Τα θετικά αντισώματα IgM κατά του ιού HAV στον ορό αποδεικνύουν οξεία νόσηση από ηπατίτιδα Α, ενώ τα θετικά αντισώματα IgG παραμένουν θετικά δια βίου και υποδηλώνουν ανοσία.
Η ηπατίτιδα Β (ή ηπατίτιδα ορού), μεταδίδεται με την επαφή με αίμα ή με σωματικές εκκρίσεις από μολυσμένο άτομο, συνήθως δια μέσου λύσης του δέρματος ή με τη χρήση μολυσμένων βελονών. Αντίθετα από την ηπατίτιδα Α, η ηπατίτιδα Β μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια ηπατική νόσο ή κίρρωση ήπατος και προδιαθέτει σε ανάπτυξη ηπατοκυτταρικού καρκινώματος (ηπάτωμα). Μερικοί ασθενείς είναι δυνατό να μεταπέσουν σε κατάσταση φορέα, μια κατάσταση κατά την οποία ο ασθενής δεν έχει εμφανή κλινικά συμπτώματα αλλά συνεχίζει να μεταδίδει το ιό, ενώ στο αίμα του διαπιστώνεται εμμένουσα (χρόνια) κυκλοφορία του επιφανειακού αντιγόνου (αυστραλιανού) της ηπατίτιδας Β (HBsAg).
Η ηπατίτιδα C (παλαιότερα συμπεριλαμβάνονταν στην κατηγορία της non A, non B ηπατίτιδας) μεταδίδεται συχνότερα με τις μεταγγίσεις αίματος. Είναι η συνηθέστερη ιογενής αιτία χρόνιας ηπατικής νόσου και αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης ηπατοκυτταρικού καρκίνου (ηπάτωμα). Ο πιο ευρέως χρησιμοποιούμενος δείκτης της νόσου είναι το αντίσωμα κατά του ιού HCV, το οποίο δείχνει χρόνια νόσο. Το γενετικό υλικό του ιού (HCV-RNA) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει το επίπεδο δραστηριότητας της νόσου και το μέτρο απάντησης στη θεραπεία.